Wyprawy wędkarskie – Surinam - Gujana. Wielkie amazońskie sumy: Lau Lau (Piraiba), ryba wilk, sum czerwony, pacu, peacock bass i inne.

Absolutna  perełka wędkarska, położona w Amazonii. W Surinamie spotkamy w zasadzie wszystkie gatunki ryb poławianych w Amazonii. Największa atrakcją jest tutaj sum zwany  Lau-Lau – jeden z największych sumów na świecie, osiągający nawet wagę do 300 kg. Oczywiście znajdziemy tutaj także suma czerwonego, sum Sorubim, piranię, pacu i słynnego Peacock Bass (Tucanare Accu lub Pavon).  Surinam to najlepsza opcja do przeżycia niezapomnianej wędkarskiej przygody w Amazonii.

Teraz nieco o samym Surinamie. Te niewielkie państwo położone w północno-wschodniej części Ameryki Południowej na północy graniczy z Brazylią, natomiast wciśnięta jest pomiędzy dwie Gujany: brytyjską i francuską.  90% jej obszaru pokrywa las deszczowy z rozległą siecią rzek i nietkniętą dziką przyrodą, ten wielki obszar jest zamieszkały jedynie przez około 5 % jej lokalnej społeczności.. Surinam to istny tygiel, w którym żyje ze sobą  kilkanaście narodowości i kultur: spotkamy tutaj Kreoli, Jawajczyków, tzw. Ameridans, czyli potomków oryginalnych mieszkańców tych ziem, Chińczyków, Europejczyków oraz Maroons – potomków afrykańskich niewolników sprowadzonych tutaj w przeszłości. Ta zróżnicowana społeczność jednak  żyje ze sobą w zgodzie i koegzystencji, co zaowocowało niesamowita mozaiką kulturową, kulturalną, religijną i oczywiście kulinarną.

Rzeki Coppename, Kobalebo, czy Courantyne to właśnie jedne z najlepszych łowisk w Surinamie. To właśnie tam czai się jeden z największych i najwaleczniejszych sumów na świecie, który będzie głównym celem naszej wyprawy zwany przez miejscowych Lau-Lau. Ten gatunek suma jest dominatorem pośród wszystkich sumów zamieszkujących rejony Amazonii i stanowi jedno z największych wyzwań wśród wędkarzy poławiających na tych wodach. Polować na ta niesamowitą prehistoryczną rybę będziemy wspólnie z jednym z najlepszych przewodników wędkarskich w Surinamie, który to ma na swoim koncie wiele tutejszych rekordów. Sześć dni i nocy dla wytrwałych wędkowania na Amazońskich rzekach w głębi tropikalnego lasu deszczowego z dala od cywilizacji. Czy można wyobrazić sobie coś lepszego?

Teraz trochę o amazońskich rybach, na które będziemy polować. W Amazonii krąży wiele opowieści na temat ryb olbrzymów zamieszkujących te wody, a osiągających według ich autorów długość około czterech metrów i wagę 300 kg.  Do tych gigantów należy na pewno osławiony Lau Lau lub inaczej Piraiba – sum z rodziny Brachyplatystoma genus, który to zamieszkuje wody surinamskich rzek. Wystarczy powiedzieć, że miejscowi rybę tę, która nie osiągnęła dorosłych rozmiarów (czyli wagi około 90 kg !!!) nazywają Filhote, natomiast dopiero powyżej tej wagi Lau Lau!  Amazonia jest chyba ostatnim dzikim obszarem połowowym tak wielkich ryb. Ze swoimi wielkimi rzekami i ich meandrami, które co roku w czasie pory deszczowej zmieniają swój bieg oraz otaczającymi je lasami deszczowymi stanowią najbardziej zróżnicowany pod względem biologicznym obszar na ziemi. Ameryka Południowa, a zwłaszcza Surinam, stanowi najmniej zbadany i jednocześnie najbardziej zróżnicowany pod względem flory i fauny kontynent przez poszukiwaczy wędkarskiej przygody z Europy. Tylko w  2013 roku właśnie w Surinamie odkryto i opisano ponad 60 nowych gatunków zwierząt!

Lau Lau (Piraiba) podczas swojego wieku młodzieńczego posiada barwę od jasno do ciemnoszarej z plamkami na bokach i stronie brzusznej, gdy dorośnie staje się ciemniejsza na grzbiecie z jasnoszarym ubarwieniem po stronie brzusznej.  Ubarwienie to stanowi doskonały kamuflaż podczas, gdy poluje ona na ryby na znacznych głębokościach powyżej dwudziestu metrów. Apetyt tej ryby dorównuje jej wielkim rozmiarom. Lokalni wędkarze, którzy poławiają ta olbrzymią rybę w celach konsumpcyjnych znajdowali w jej brzuchu małpy, ptaki, koty, a także inne sumy tego samego gatunku. 

Oczywiście sum ten nie poluje na małpy i ptaki, jednak jest on także padlinożercą, który z ochotą oczyszcza rzeki z wszelkiej padliny. Ryba ta stanowi też źródło pożywienia dla lokalnej społeczności i jest poławiana przez miejscowe plemiona, które stosują linę z hakiem, obciążoną najczęściej dużym kamieniem z pływakiem na wierzchu. Gdy pływak zacznie się przemieszczać, holuje się go wraz z rybą na najbliższą płyciznę. Wtedy to rybakowi nie pozostaje nic innego jak skok do wody i zapasy z tym olbrzymem, a to niebezpieczne zajęcie, biorąc pod uwagę wielkość i potężną siłę tej ryby. Jest to jednak cenna zdobycz, ponieważ jedna taka ryba może zapewnić ponad sto kilo mięsa.

Tak jak inne sumy Piraiba jest aktywna w nocy, z reguły od północy do około szóstej rano, chociaż i dzienne połowy dają dobre rezultaty. Oprócz padliny w jej menu znajdują się żywe ryby zamieszkujące te wody takie jak Peacock Bass,  inne sumy, a nawet krwiożercze piranie. Skóra Lau Lau jest twarda i gruba, odporna na ostre zęby piranii. W zasadzie, gdy ryba ta osiągnie rozmiar powyżej jednego metra może ona bez przeszkód i obaw przed innymi rybnymi drapieżnikami pływać po Amazońskich wodach.

Ryby te pływają samotnie, dopóki nie są gotowe do kopulacji, co ma miejsce w wieku około 2-3 lat, wtedy to samce zaczynają szukać samicy, pływają wokół niej, aż jest ona gotowa do złożenia ikry, wtedy to tak jak u większości ryb samiec zapładnia złożona ikrę i … przepędza samicę z gniazda, teraz to on opiekuje się przyszłym potomstwem, napowietrza zapłodniona ikrą. Zadaniem samicy w tym czasie jest ochrona gniazda przed drapieżnikami z pewnej odległości od niego. Po wykluciu się narybku, żywi się on szczątkami organicznymi z dna rzeki i wtedy to już samica opiekuje się narybkiem, aż do jego usamodzielnienia, co trwa kilka tygodni. Ryby te rosną bardzo szybko i już po około 6-8 miesiącach stają się z hermafrodytów osobnikami o ustalonej płci. Wtedy zaczynają właśnie samotniczy tryb życia, aż do osiągnięcia dojrzałości. Wtedy też ryby te rosną najszybciej i są najbardziej żarłoczne, jednak stanowią też doskonały kąsek dla pozostałych wodnych drapieżników. Piraiba natomiast posiada swoją broń w postaci ostrych kolców na grzbiecie, które to w znaczny sposób utrudniają jej pożarcie przez inne ryby drapieżne.